Solido!

Pink 'yung sinulid na ginamit sa pagburda nung disenyo sa medyas nung batang nakaunipormeng pampaaralan sa simbahan. Pink din 'yung sandalyas 'nung batang babaeng magaslaw. Pink din 'yung baller id'ng suot kong mumurahin. Pink din 'yung namamayaning kulay sa simbahan. Pink din 'yung suot 'nung mga batang naglilibot. Dalawa sila.

Lumapit 'yung batang babaeng nangangayayat sa aking kinakaroonan. Medyo mainit-init pa ang pader na aking sinasadalan, may araw kasi. "Kuya, limos tabi." [Kuya, pahingi ng limos.] sinabi niya. Sabi ko, wala akong pera [wala naman talaga]. Nakataas pa rin 'yung kamay niya. Pinakita ko na lang ang bulsa ko. Nakabaligtad. Wala talaga.

Maya-maya'y umaligid 'yung batang lalaki. Bakas ang nangangayayat niyang katawan sa suot niya. 'Di niya ako nilapitan. Nakita ko siyang naglilibot at namamalimos sa iba't ibang tao. Naalala ko tuloy nung pumunta kami sa sementeryo bago ang kapistahan ng mga patay. An' daming bata. May mga dala silang walis tingting at balde. Nag-aabang sa mga taong gustong magpalinis ng puntod. Ibang klase.

Ba't nagkagan'un, tanong ninyo? Dahil sa ating kinamulatan. Mismo. Simula pa lang ay ganoon na ang ating nakasanayan.

Barado ang ilong ko mula pa kanina [ika nga eh, clogged]. Hindi makalanghap. Hindi makahinga ng samyo ng sariwang hangin. May hangin ngang dumadampi sa aking baga ngunit nananatiling manhid naman sa amoy nito. Gan'yan nga tayo. Nakakahinga naman. Nakakaalpas ng isang araw. Pero manhid pa rin! Manhid pa rin sa bukas, yaong mas maituturing na mas mahalaga. Marahil nga'y kulang tayo sa motibasyon. Motibasyong magbabala sa atin sa tagumpay at mas nakaaangat na kalagayan.

Mananatili pa rin ang bakas ng pag-asa sa peklat na natamo ng ating bansa. Magsilbi sanang kanyon sa ating lahat ang mga batang yaon, kanyong magpapaangat sa ating diwa at maibabala tayo patungong bukas. Bukas na puno ng kamalayan at walang bahid ng kamanhidan.